Wednesday, November 9, 2011

traffic

Global Promotion Alliance

Thursday, October 21, 2010

back but lost

i dont know what i feel right now. i want to disappear for awhile. find time for my self though i know i have too much time already. too much time having only me but still i dont feel any response from "me".

i have to let go a lot of things. a lot of burdens, a lot of emotions, i have to let go of my self to be able to find it. every moment that i imagine my self in a situation that i want to be, emotion that i want to feel the more i get lost.

i want an escape...
escape to this damn feeling...

i'll be back soon...
i have to let go and search...

im lost...

Sunday, February 8, 2009

ngayon...

Wednesday, January 28, 2009

panaginip lang

Sabayan mo ako sa aking pagtulog
Samahan sa aking panaginip
Baybayin natin ang mundong hindi makatotohanan
Lisanin ang pait nang mundong kinalalagyan


Sa pagpikit ng ating mga mata
Panandalian tayong tumakas,
Kalimutan…
At hayaang mapanatag ang mga kalooban


Sa mundong walang patas na laban
Ninanais kong ako’y iyong sabayan
Sa pagtahak sa mundong
Tayong dalawa lamang…


amen!!!!^_~
rak n rol

Friday, January 23, 2009

d drummer

talo ako ng emosyon ko...
kya hangga't makakaiwas...
gagawin ko...
ayoko kasi na pati ibang tao madadamay...
emotionally...
transference parang ganon...



pEyt: actually tapos na...loaded masyado...dami iniisip...
pEyt: pero kahit ganon...
pEyt: u have to listen sa problem ng iba...
pEyt: khit na minsan yung problema mo sa sarili mo na lng...


(isa siguro ito sa mga dahilan ng existence ko)

alam niya kng anung pakiramdam ko ngayon...sinabi ko sknya...actually she tried to cheer me up...
saka ko lng nalaman na may problema siya nang sabihin ko sknya na miss ko na siya..matagal na rin
kasi kaming hindi nagkikita...


que: aymishueetu jowa
que: haaayyy ur so sweet
pEyt: takte natawa ako don...ahahahah
que: pinagaan mu nmn bgla loob q
que: buong mghpon mbigat
que: kaw ngpagaan


tapos sinabi ko sknya na hindi ba dapat ako ang gumaan ang loob at hindi ikaw?
ang hindi ko alam may problema pala siya...

naiyak ako habang kachat ko siya...
hindi ako sigurado kung ang dahilan ay ang problema niya o dahil sa sarili kung sitwasyon...
pero ang alam ko lang sinisipon nako ngayon...pero nakagaan nang pakiramdam nang makausap ko siya...

you have me...
alam mo naman na hindi ka iba sakin at dito sa bahay...
hindi mo man ako laging nakikita gusto kng malaman mo na kahit anung oras maaasahan mo ko...

hindi ko man masisigurado na magiging ON TIME ako sa mga oras na yon...ahahah
pero andito lang ako...

Saturday, January 10, 2009

meeting tseker

Mahigit isang taon na rin ang nakalipas nang makilala kita. Mula sa “screen name” (parang artista lang) mo, nagbakasakali akong ayun nga ang ym ID mo, at tsaran!! Magic!!! Yun nga!!


Hindi ko na ikukwento ang lahat lahat dito. (You know na…ahahahah)


May kahabaan ang kwento at kahit paiksiin ko kulang pa rin ang isang blog entry para sayo. Inaamin ko na ikaw ang dahilan kung bakit ako nagkaroon ng interes sa pagboblog (uuuyyy..hahah). At aamin ko din na kaya ko denelete ang napadaan ay dahil din sayo. Kung bakit? Syempre hindi mo alam yon (bahala ka mag-isip!hahah) Kung itanong mo naman sakin sasagutin ko kung bakit pero kelangan mo ko pilitin...LOL


Madami din akong natutunan sayo.
May mga linya kang talagang tumatak slash nagmarka na sa isipan ko lalo na ang “Why do angels fly?” mo. Hindi ko rin makakalimutan nang minsang magkachat tayo at pinakuha mo ako ng Bible para tingnan ang

Philippians 1:3 > “I thank my God every time I remember you”

(the best yon! as in…) at recently lang nang may ikwento ako sayo tungkol sa isang taong masasabi kong importante sakin, sinabi mo ang linyang

“ur stronger than u think u r dear...” at “maybe thats the reason why ur given such name”.

Lahat yan asahan mong mananatili sa isip ko (kahit dumating sa point na wala na itong laman...LOL). Isipin man nilang mga simpleng pangungusap lang ang mga yan, sakin, hindi…ang mga yan ay mga katagang mag sisilbing habang buhay na alaalang iiwan mo sakin. (parang huling habilin lang…hahaha)


Natuwa ako nang ipm mo sakin ang link ng blog mo…may bagong entry ka…sawakas!!! makalipas ang mahabang panahon...

hindi ko alam kung ako lang ba ang sinabihan mo non, kung sakin mo unang pinaalam, o kung ano pa man...pero hindi na mahalaga yon...

matagal ding bukas sara ang blog mo. Nung una matagal mong sinara ang blog mo, tapos naging parang Christmas light lang na patay sindi. (lol)


Pagkatapos ko mabasa ang reply mo sa comment ko natuwa ako...promise!!!hnd ko alam kung bakit pero natuwa talaga ako...ibang klaseng kaligayahan, iba pag nakikita kita online o pag kachat kita...which is ngayon madalang na lang mangyari…

wala kang magagawa, blog ko to kya ipopost ko yung sagot mo sa comment ko..^_~


@ feyt

“una hindi ka kasali sa mga nambubulyaw sakin sa ym.. dahil nag rereply ako sayo dear.. hehehehe. at alam kong pagpapalitin mo ang buwan at pluto kung pwede lang kung yun ang kinakailangan para mag sulat ako ulit. Astig ka ding magsulat…para ka ding multimedia sa pagiging expressive ng mga sulat mo. salamat ng madami, sa lahat.”


nasabi ko na lang sa sarili ko pag katapos ko mabasa ito ang

"mahal ko tong taong to...kahit malibog to" ahahah...

i will definitely keep you forever...sabihin man na hanggang ganito lang...(what i mean is online, thru net lang) but still isa ka sa mga taong masasabi kung naging totoo sa pakikitungo niya sa isang taong hindi niya personal na kilala...kakaibang relationship between us..Relationship na beyond friendship!!! huwaw...ahahaha (parang more than friends but not lovers...APIR!!!)

sobra ko nafeel na naappreciate mo ko...ewan ko ba...basta yun ang nafeel ko..

maraming salamat!!

kahit na nakilala lang kita sa pangalang alam ko. Hindi ko na kelangan malaman ang iba pang detalye tungkol sayo. Sapat na yung kung ano man ang nalalaman ko para makilala kita...hindi lang sa mga sinulat mo at ISUSULAT mo pa...kundi mas sa mga usapang pinag saluhan natin simula nang iadd ko ang ym id mo.

PS: sa ngayon alam kong imposibleng magkrus ang mga landas natin, pero who knows…

Tuesday, December 30, 2008

sumabay sa agos



may mga ilog na hindi man natin hanapin,
(at kahit pilitin mo mang iwasan)

ay kusa pa ring umaagos sa paanan natin;
(ay patuloy mo pa ring mararamdaman)

at kung sakaling hayaang ang sarili'y anurin,
(sumabay sa agos, yakapin ang tubig)

mag-iwan ng lubid sa pampang upang di lunurin...
(o hayaan na lamang ang sariling nakalutang sa tubig)


darating ang pagkakataon
na ang lubid ay magiging marupok
kumapit ka man ng mahigpit
mapipigtal ito,
ikaw ay aanurin,
palayo sa pampang
hanggang sa ang tanging natatanaw mo na lamang
ay ang liwanag ng kalangitan

pilitin mo mang sagipin ang sarili
ngunit wala nang sapat na lakas
sapagkat ibinuhos na ang lahat
sa pagtatangkang lisanin ang kinaroroonan



at ito ay isang patunay na




nalunod kana sa pakiramdam
na kailan man ay hindi mo matatakbuhan


(maraming salamat kay lethalverses para dun sa mga nakabold (nakahubad...hehehe) na mula sa comment niya sa lunod)

Saturday, December 20, 2008

LuNoD

ayokong malunod sa
pakiramdam na ito
dahil hindi ko alam kung
may nakahandang sumagip

kung may magtatangkang
sumigaw nang
“tulong” para sa akin

patuloy ang pag-agos ng tubig
patuloy ang pag sabay ko sa agos

patuloy ang agos
ngunit gusto kong huminto

sa pagtatangka kong huminto
hindi ko mapigil ang sarili
dinadala ito nang agos ng tubig

hinihila,

hinahatak

pailalim

hindi ko na iintayin pa
ang malunod ako


gusto ko nang umahon


magpunta sa pampang
at hayaan ang pag agos ng tubig


lilisanin ko ang tubig

pero mananatili akong nakatanaw sa kanya ;c



Ayokong malunod sa
pakiramdam na ito
Dahil hindi ako marunong lumangoy

at kung may magtuturo man
sa akin nais kong matuto
sa lugar na nilisan ko

Tuesday, December 16, 2008

Aliw kausap ang mga bata

Last week nagbukas ang puregold dito sa San Pablo. At dahil bago nga siya ay dinumog ito nang mga tao. Habang nagkukwentuhan kami ni mommy kung kelan kami pupunta dito para tingnan kung anung meron dahil parang kagulo ang mga tao, biglang sumabat ang pamangkin ko na apat na taong gulang pa lamang.

Aivin: kami rin pupunta ng PERIOD!!!


LOL



Natutuwa ako sa mga pamangkin ko dahil tuwing nakikita nila ako lagi silang nagkukwento. Na meron silang bagong ganito…ganyan…etc..etc..etc…blah blah blah…pati ang pagkakadapa nila kinukwento nila sakin.


Ako: Lei nabagsakan ka nga ng upuan?
Lei: opo…diba nakwento ko na yon sayo?
Ako: sorry naman!!! San ka nabagsakan? Masakit?
Lei: NABAGSAKAN AKO SA MALAKING PAA… (thumb)
Ako: LOL….bakit hindi ka umiyak?
Lei: matapang ako e…


Medyo bothered din ako ng konti kay Lei. Kasi nakwento sakin ni mommy na nung kausap niya yung pinsan ko (nanay ni Lei) tinanong niya kung bakit hindi umiyak yung bata nung nabagsakan ng upuan (take note!!! Hindi siya basta upuan lang…kahoy siya at mabigat!!!). Sabi lang nung nanay ni Lei kaya daw ganon kasi natatakot mapagalita yung bata.

Naisip ko, (akalain mong napapadalas ang pag-iisip ko ngayon!) na paano na lang kung hindi lang pag bagsak nang upuan ang nangyari? Dahil takot yung batang mapagalitan may posibilidad na hindi niya iopen ang lahat sa magulang niya dahil takot siya. Maaaring kimkimin niya ang mga bagay at ito’y makakasama sa kanya.

Saturday, December 13, 2008

Im composing my own love story…

Am I?

“Compose your own love story, wag kang umasa sa chances. What do you expect, he’ll wait for you there? Arms wide open hinihintay ang pagdating mo? Dapat may effort ka din. “ – friend.

Sa palagay ko nga masyado akong umaasa sa chances. Kachat ko ang isang kaibigan kahapon at nagkwento siya ng kilig moment niya. May blog siya pero ayaw niya ipublish yung pinag-usapan namin kaya sabi ko ako na lang (para may mapagkaabalahan na rin ang isang tulad kong maghapon lang nakaharap sa computer or kung hindi man nakatambay sa kusina or tulog…Gawain ng tambay!)

At ito ang kwento niya sakin na dinaig pa ang isang blog entry…award!!!

pRend: Expect the unexpected..

Hmm… sabihin na nating it was the most unexpected part of my day...and the weirdest as well. I saw my crush. As in I saw my crush!!!!(ok payn!!!u saw na!!!as in like duh?hahah) The reason behind my stay and not to mention my paghihirap (sa pagpetiks) dito sa ****.. My gawsh! He greeted me! As in! ganito oh:

Sya: anne?.. (hindi totoong pangalan)

Anne: ahmm…yes? (kala ko aplikante.. or kasama ng aplikante! Pramis!!!)

crush: (insert name)…

Anne: uyyy… *smile* (insert name)..

crush and Anne: musta? (infairness, sabay na sabay kami! Hahahaha!)

*While walking

Crush: eto, dito training namin. Nalipat nga ko sa DCD eh..

Anne: huh? Baket? Diba AIO ka?.. bat ganun?

Crush: ewan.. basta nilipat eh..

Anne: ah.. jan pala kayo..

*nauna ang pinto nya, sa Paul Hersey*

Crush: oo..

Anne: hmm.. sige..

Crush: sige..


*the end*

Anne: Ang bitin noh? Ako din nabitin eh.. hahaha! Pero the thing is.. nagkita na kami!......
Yun lang. wala kong ma-feel kahit na ano. Konting kilig, konting windang. Pero walang spark (mark the spark??hahah). Walang twinkling of the eyes(anu ka istar??lol). Walang “too wide grin”. Im not soooo sure ngayon kung baket ko ba naisip na crush ko sya dati.. hindi ko tlga alam. Nadala lang ba ko na crush sya ng isang aplikante, at dahil dun. I found him cute as well???

Oh f*ck… ang babaw ko! Hahaha!

Haaay…

Wala pa ring malinaw na sagot.

Whatever.
Tetext ko nlang sya mamaya. Hehe..
Dyan nagtapos ang kwento niya tungkol sa pagbati ng crush niya saknya…medyo napaisip din ako, ngayon lang mga makalipas ang 5 segundo. Maaaring magustuhan mo nga ang isang tao sa maraming dahilan. At yon ay pwede ring maging panandalian.

Hmmm…ako???

Medyo napapatagal na, hindi na ito issue ng panandaliang kilig…ayoko man aminin sa sarili ko, pero naamin ko na sa iba (ang labo) pero unti unti nang nahuhulog ang loob ko sa kanya. Naging extended ang epekto sakin ng twilight dahil sa kanya. Para ka lang nakalutang, tapos biglang mapapangiti na parang baliw. Pero ika nga nila…bawal assuming. At ayoko din mag expect. Hindi ko alam kung hanggang kailan ang ganitong pakiramdam, pero ngayon ineenjoy ko na lang muna habang hindi pa talaga ako sigurado.

Masyado ba akong umaasa sa chances?

Yan ang tanong ko kay jowa…at ang sabi niya…”uu! Uber na!”

May iba pang pagkakataon…I know…

I hope…

I wish…

Sana may chance pa talaga…

Tuesday, December 9, 2008

pagdating, pagpapaalam, paglisan, pagnanakaw…

Kahapon tuluyan na akong nagpaalam sa mga kasamahan ko sa opisina dala ang mga regalo ko sa kanila. Masaya akong dumating sa opis dala ang isang malaking paper bag na naglalaman ng mga regalo. Sa pag dating ko madami na agad akong kwentong narinig sa kanila. Mga nangyari sa isang linggong hindi ko pag pasok.

Hindi n asana ako magtatagal don ngunit sinabihan nila ako na wag muna umalis. Nagclearance ako at nag turn over. At nabigay ng regalo. Pag patak ng alas singko, nagpaalam nako sa kanila at tuluyan nang nilisan ang lugar na yon.


At bukas...Dec 10…official na akong tambay…ulit…


Umuwi ako nang laguna dahil pati ang boarding house na tinutuluyan ko ay nilisan ko na din. Nag alsa balutan nako at hinakot ang mga gamit ko pauwi nang laguna nung linggo.


Naging ugali ko na ang magtext sa nanay ko kung asan ako. Dahil yun ang gusto niya, ang malaman kung asan kami para hindi siya nag-aalala. Malate lang ng limang minuto ang text mo sa sinabi mong oras na aalis ka sa lugar kung nasan ka o inaasahang oras ng pagdating mo sa pupuntahan mo, tiyak na papaulanan ka niya ng text at tawag.

Tinext ko si mommy at sinabing pauwi nako.

Ako: dito nako turbina.
Mommy: ok, sabay na kayo ni bunso, pauwi na din siya..
Ako: tae! Sabay na tayo uwi...intayin mo ko…
Kevin: utot! Kakasakay ko lang dito sa crossing.
Ako: ok lang yon…calamba pa lang ako..dadaan pa to ng batangas at alaminos, kita tayo jabi.

Ako: alaminos nako.
Kevin: malayo pa ko…
Ako: ok, kakain na lang muna ako sa jabi…anung gusto mo?
Kevin: kahit ano
Ako: walang kahit ano sa jabi!!
Kevin: spag, burger at fries…sa bahay na lang ako magririce..

Ako: jabi nako…
Kevin: 30 minutes pa ko!
Ako: tae ka! Umorder nako…konti na lang ang tao dito. Bilisan mo.
Kevin: hindi ko hawak ang oras, ang panahon…bwahahah…bahala ka jan!
Ako: paksyet! Bilis!!!

Binagalan ko nang bonggang bongga ang pagkain hanggang sa may mga dumadating pa din para kumain at mag take out. Naubos ko na ang spag at fries na order ko wala pa din ang kulot kong utol. Tapos….

Ayan na!!! dumating na siya!!! yehey!!!

Kumain siya ng mabilis para makauwi na kami. Nang malapit na siyang matapos…

Ako: iuwi natin tong tray!
Kevin: sige iuwi mo…
Ako: ay itong baso na lang pala…hnd kasya sa bag ko ang tray.
Kevin: bahala ka.
Ako: tingnan mo baka may makakita…wala naman sigurong hidden cam dito?noh?
Ako: wala namang alarm sa pinto diba? walang tutunog na what ever pag labas natin...
Kevin: alarm ka jan! kung nilalagay mo na kya sa bag mo.

Sabay silid ng baso ni jabi sa bag ko…
sabay tayo namin ng kapatid ko…at
sabay labas sa palasyo ni haring bubuyog…


Thursday, December 4, 2008

Parang ordinaryong araw lang…

Kahapon, maliligo na sana ako nang biglang nagring ang selepono ko. Palabas na ako nang banyo para sagutin ang tawag (Oo!! Dala ko sa banyo ang cp ko?kiber??) ngunit pag labas ko nang banyo,

Ako: “hello!
??? : Hello!”
Ako: hello sino to?
???: hello?? Hello??

At dito nagtatapos ang aking kwento…lols


Part 2 na! para mabilis…


Dahil nararamdaman kong hindi ako naririnig nang nilalang na nasa kabilang linya, minabuti ko na lamang na ibaba (sa sahig ang selepono ko, sabay sigaw ng “hello??? Naririnig mo ba ko??”).

Makalipas ang ilang Segundo. Nag ring naman ang landline namin.

Ako: hello?
??? : hello! Good afternoon, I’m looking for Ms. Faith…
Ako: speaking…who’s on the line???? : this is ann _____ of ____ , I would like to invite you for exam tom.
Ako: ah…ok…
Ann: pinsan ka ni riza diba? Si ann to…
Ako: ann? (ann na may crush ky a.k. na crush ko din?lols pero hindi ko sinabi to…amp!)
Ann: yung tropa ni hazel.
Ako: ah ok…
Ann: sama mo na din si riza.. 3pm tom.
Ako: ok…

----- cut ----

Napag-usapan namin ng pinsan ko na umalis ng 6am dahil kukunin ko pa yung pina-laundry ko. At para maayos ko na din ang ibang gamit ko sa boarding house. Pero dahil umuulan at masarap matulog, 5:30 na ko nagising.

Daddy: pEyt!!
Ako: hmmm
Daddy: dib a aalis ka?
Ako: ai!!! Oo nga pala… (biglang bangon)

Mag aalaSYETe na rin kamin nakaalis ng laguna. Pag baba namin ng bus, habang naglalakad kami…may isang babaeng lumampas sa aming dalawa..

Riza: amoy……..panlaba siya!
Ako: gagu ka! Ang lakas ng pagkakasabi mo! Mapapaaway tayo ng di oras…
RIza: amuy panlaba naman talaga siya..
Ako: amoy downy…
Both: LOL

Lumingon ako sa likod:

Ako: e may nadaanan tayong laundry shop e…
Both: LOL

Medyo madaming nangyari ngayong araw nato. Kaya para maging madali ang lahat sakin, ganito na lang:

· Nag-apply kami sa isang call center company. At paksyet!!! Isa pa!!! paksyet…hindi kami pumasa…lols
· Nag-exam kami sa BDO at tsaran!!! Pasado kami!!!
· Mamasyal kami ng pinsan ko at tumingin ng pang regalo, hinanap si dora, Barbie, toys, toys, cloths, damit. Laruan, toys…repeat many times…
· Kumain kami sa jabi…weeeeeehhhhh
· Nakita ko ang officemate ko habang kumakain kami sa food court. SMALL WORLD!!! At dahil hindi naman kami talaga nag uusap pag nasa opis ako, nagulat ako dahil naki-share siya samin ng table.
· Squid…yun lang…squid…
· Dinala ko ang lungs ni kuletz sa condo ni LV
· Parang nagtitrip to Jerusalem ang mga pasahero ng bus kaninang umaga…ang gulo nila..palipat lipat ng upuan, nakakahilo…pero nakakaaliw…hahahah
· Nagimpake nako…inayos ko na ang mga gamit ko sa boarding house at dinala ko na din ang iba pauwi.
· Nagsungit ang pinsan ko…sabi niya sa guard..”bakit kelangan ng ID e iiwan lang naman namin yan?, sabi ng guard, “kukunin ko lang po yung pangalan niya”…sabi ko, “ok ok, sorry…masungit talaga tong pinsan ko:D”
· Ang paksyet na exam…DEFINE ACCOUNTING!!, taragis…PSYCHOLOGY ako…pero ok lng…pasado pa rin – apir!



Monday, December 1, 2008

naghahanap


Sa pag kubli ng nakasisilaw na araw sa maitim na ulap
Ay siya ring pagkubli ng iyong nararamdaman
Pilit mo mang iwaksi ang katotohanan
Sa pagdilim ng kalangitan
tanging mga bituin lang ang makakapagpatunay
Kahit pilit mo mang itago ang nararamdaman
Patuloy pa rin itong kikinang sa madilim na kapaligiran
At ipapakita sa lahat na tanging siya lang
Ang dahilan kung bakit sa madilim mong mundo
May liwanag na natatanaw




Maging mapusok man ang pagkakataon
Ilag man ang tadhana
Dumadaing pa rin ang mga pusong nais magtagpo.

Maraming tagpo sa isang tipikal na angkan

Ako: daddy mag iinom kami.
Daddy: sige, sagot ko na ang redhorse (nagpunta sa kusina para kunin ang redhorse)
Ako: wala na bang matador?

daddy: ah, matador ang gusto niyo?
Ako: opo (lols ang galang ko!)
Daddy: oh, sige…meron pa don.

Sa inuman kagabi:

Kwentong lep


Ailine: nakakatawa si yin. Naglalaba ako, e di nakita niya yung washing machine. Tapos sabi ni yin;
“ wow tita ailine ang ganda naman ng lep niyo!”

Nene: si bubuy naman, kumakain kami…tapos may malaking aircon, sa likod ko…sabi “wow ang laki ng ref”

lol

Utol: anung oras kayo natapos kagabi?
Ako: alas dos
utol: naka ilan kayo kagabi?
Ako: Isa lang. bakit hnd kayo nag-inom dito kagabi?
Utol: may inuman na kasi don hindi na sila lumipat.

Naglalaba si utol ng kumot.

Mommy: oh icharge mo na yon!
Ako: alin?? Dicharge na ngayon yung washing machine natin?
Ako & utol: LOLS

Isang araw nagdesisyon akong isama ang dalawang pamangkin ko para kumain. Pero bago yon naggrocery muna kami.

Lei: bakit tayo pupunta don?
Ako: may bibilhin muna tayo. Pinapabili ni lola mommy mo.
Aivin: san tayo kakain?
Ako: sa jabi.
Lei: gusto ko sa mcdo.
Aivin: ako jabi…
Lei: sa mcdo na lng tayo ninang
Ako: o cge, ikaw sa mcdo, kami sa jabi…

Sa jabi:

Ako: oh, upo lang kayo jan, wag kayong aalis, bantayan niyo yang binili natin, oorder lng ako.

Habang nasa counter. Lumingon ako para tingnan ang dalawang bata. Takte! Wala…naglalaro na!!

Habang kumakain

Aivin: ninang bili tayo toys
Ako; hindi! Hindi tayo bibili ng toys. Walang pera si ninang.
Aivin: e bakit tayo kumain kung wala kang pera?
Ako: *speechless*

Lei: bibili tayo ng toys pagkatapos natin kumain?
Ako: hindi! Uuwi na tayo!Aivin: gusto ko bumili ng toys
Ako: ako ba ang nanay niyo?? Dun kayo magpabili sa mommy niyo!

Amoy lasingan!!


Lumapit si daddy kay yin para magkiss!
Sabi ni yin kay daddy..

Yin: a yaw ko lolo daddy! AMOY LASINGAN ka!!

Friday, November 28, 2008

happy-sha-la-la-la

Nagdesisyon na’ko magresign

I repeat!!!


Nagdesiyon na’ko magresign!

At next week ay huling linggo ko na sa kumpanyang yon. Kumpanya kung saan mas gugustuhin mo pang maging tambay na lang…At eto nga, malapit na ulit akong maging isang tambay!!!

Tsssssaaaaarrrrrraaaaaaaaaaannnnnnnnnnn!!!!!!!!!!

Welcome to the world of unemployed!! AGAIN!!!

Pero masaya ako sa naging desisyon ko. Although alam ko kung ga’no kahirap maghanap ng trabaho. Pero bakit ko titiisin ang sarili ko sa lugar na yon? Papahirapan ko pa ba ang sarili ko?

No! no! no! no! no!

Yan din ang sagot ko sa kasamahan ko don sa tuwing sinasabi niya sakin na pag isipan ko ang naging desisyon ko. (tatlong buwan ko ding pinag-isipan yon!!! Ayoko nang mag-isip pa ng matagal!!! Ang hirap kyang mag-isip!!!) tapos sasabihin niya ang linyang;

“pEyt….wag mo ko iwan!”

Natatawa na lang ako pag sinasabi niya yon. Pero bilib din ako sakanya dahil nakatagal siya nang mahigit dalawang taon sa lugar na yon. Kung anung super power ang meron siya at nakatagal siya don, well…saknya na lang yon. Di na niya kelangan ishare sakin. No thanks!!

Basta ako, masaya ako kahit alam ko na walang kasiguraduhan ang lahat…
Basta masaya ako

Period

Exclamation point

Saturday, November 1, 2008

Said to be….am I???

Binigyan ako ng pangalang MARIA FAITH, pangalan na kung susuriin mo ay kulang na lang ng “church” or “amen” at presto….lilipad nako gamit ang mga pakpak ko habang namimistulang isang aparisyon. Maria is said to be emotional. Siguro sakin, masasabi kong applicable siya. Nabanggit ko din kay Ate Nette (Officemate) na ang name ay Maria Nanette ang tungkol don, at sabi lang niya, “it’s true!”.


Kung isesearch ang meaning ng name na Maria, eto ang mga lalabas:


· Bitter
· bitter, as in a bitterly wanted child, the star of the sea
· variation of Mary
· bitter
· bitter
· bitter


http://www.yeahbaby.com/meaning-name-etymology.php?name=Maria


-


-


-


-




Hindi naging maganda ang linggong ito sakin.




Stress


Depression


Pressure


Na pinag-sama-sama…




Imagine that??? Ang hirap ipaliwanag nang nararamdaman. At lalong mahirap kung wala ka namang taong pagpapaliwanagan. Or kung magpapaliwanag ka naman, hindi ka maiintindihan. Ako yung taong mostly ay happy thoughts and experiences ang sineshare sa ibang tao, especially pag kasama ko…mabibilang lang ang mga pagkakataon na nagshare ako ng malungkot DIRECTLY/ PERSONALLY. Mas gugustuhin kong malaman nila na malungkot ako sa ibang paraan, tulad ng text, email at chat at tulad nito. Bakit? Dahil mababaw akong tao…at ayokong makita nila akong umiyak. Katulad na lang kanina, my first HR Manager resigned. At nalulungkot talaga ako ;c naiiyak nako sa office kanina pero pinipigilan ko. Ms. Barbs is so nice to me, as well as EA, na nagresign naman last week. Nagdesisyon na lang akong lumabas ng office at magpunta nang bangko para dalhin yung papers ng mga newly hired. Habang papunta ako ng bangko tinext ko si Ms. Barbs at tinanong kung magreresign na siya (kahit alam ko na nagresign na siya that day) nag reply siya at sinabing “let’s talk later”. Bumalik ako ng office, nag bell (oo! May bell kami…parang skul lang) at nagpaalam ako na uuwi na. Sabi niya, “wait let’s talk”, sabi ko kelangan ko na umuwi kasi baka mahirapan ako, madaming mag-uuwian sa province. Tumayo siya at sinabing, “to answer your question, YES”, tapos pinakita niya sakin yung letter niya. Tapos tinanong niya ko, “ikaw ba?”, tinanong niya yon kasi sinabi ko sa kanya na ilang beses ko na rin binalak magresign. Hindi na lang ako sumagot at tumalikod dahil naiiyak ako. She’s not just my boss.



Alam ko na sa 3 buwan ko sa kumpanyang yon ay puro reklamo ako. Pero kanino ba ko nagrereklamo? MADALAS, sa sarili ko lang. Kung magreklamo man ako pipilitin kong gawing parang biro lang at hindi seryoso.



Hindi na maganda ang nagiging epekto sakin ng mga nangyayari….


Hindi na;c

Kung pano ko “i-push” ang ibang tao sa mga bagay na alam kong kaya nila o para mapalakas ang loob nila, yun ang ginagawa ko sa sarili ko, ang linya ko “keri lang! aja! Go!”.

Pero sa pagkakataong ‘to…kelangan ko yon marinig sa ibang tao. Kung ang dating ay parang isa akong taong loner, no friend, pinagkaitan, nagkakamali kayo. Hindi lang nila alam ang nararamdaman ko, ang ilan sa mga nangyayari sa buhay ko dahil madalas ang nakikita nila ay ang masayang Maria.



pEyt

Sunday, October 26, 2008

sa takdang panahon

Hindi ko alam kung paano nangyari
Hindi ko alam kung anung dahilan
Hindi ko alam kung saan nagsimula ang lahat
At kung paano naging ganito ang nararamdaman
Ganito ata talaga pag hindi mo inaasahan
May mga bagay na biglang susulpot sa iyong harapan
Lilipas lang ang bawat araw
At kahit simpleng usapan ay hindi mo makakalimutan
Masarap alalahanin, masarap balikan
Lalo pa ngayong ang lahat ay parang isa lamang pangarap
Na walang kasiguraduhan…
Wag mo sana akong sanayin sa kwela mong katangian
Dahil baka dumating ang panahong ikaw ay lilisan
O kung hindi man ay iaalay sa iba ang iyong taos pusong pagmamahal…

(eeeeeeerrrrrrrrr…what the hell is happening to me?!?!) ito ba ay epekto nang madami ang nakaing ice cream at chocolates ngayong araw na ito? Kung susuriing mabuti, iisiping si ako ay inlababo sa kung sino mang ponsyo pilato. Well, well, well… hindi po (nagdedeny ba ko? Wish ko lang masagot ko ang sarili ko)… ngunit, subalit datapwat, meron isang tao, ( isa lang talaga, promise!!!) ang nasa isip ko sa mga oras na ito. Madalas ko siya “naaalala” at sa tuwing naaalala ko siya…naaalala ko siya…at naaalala ko ulit siya…

Saturday, October 25, 2008

I day…my day

Every Monday morning we celebrate “I day” or what they call the inspirational day. We praise and worship God.

–pause-

The company is a Christian company, owned by a Christian pastor by heart, by blood, by seas, oceans, rivers together with heaven and earth. Amen.

-pause-



Anak ng tokwa’t baboy!!! Hindi naman ako satanistang nilalang, hindi rin naman ako yung taong laman lagi ng simbahan, ewan ko kung pano ko ipapaliwanag ang sarili ko, pero hindi ko talaga na eenjoy ang “practice” na meron sila sa kumpanyang yon. Imagine, natiis ko ng 3 buwan ang ganung set up at 2 beses pa lng ako nakakaiwas sa “I day”. Kung tutuusin wala namang masama sa ginagawa nila. Masama bang magbible study? Masama bang ipraise and worship God? Masama bang magkantahan ng hindi ko alam kung saan galing na kanta? Hindi naman diba?


*meron silang sariling mundo* (lalo naman ako)


So ano ngayong nirereklamo ko?


Madami…


Unang una…hindi ako Christian, (hindi ako against sakanila, I repeat…hindi ako against sa kanila) ngunit, subalit, datapwat…meron akong wrong/negative connotation on them. (no further explanation)


-pause-


The HRD


Si HR Manager na kasabay ko lang nahire napansin ko na medyo nag iba na yung attitude niya towards her work, hindi na siya tulad nung dati na pabalik balik, paikot ikot at parang laging taranta. Parang wala na siyang gana sa trabaho, yung inter-office memo sakin na niya pinagawa. Tapos habang nagfifile ako ng kanina, nakita ko ang monitor ng pc niya, JOBSTREET, tapos JOBSDB. Mukang naghahanap na siya ng work.

Ang bago naming CompBen Officer, si Ate Neth, half day siya nung isang araw dahil nagpunta sa isang interview. Lagi ko siya kausap at sinasabi niyang hindi siya magtatagal sa kumpanyang yon (ako din). At sabi niya isasama daw niya ako.

Si kuya bong (HR Assistant-ER), planning to go abroad.

Si Joan (Payroll assistant), pero nursing graduate siya, planning na din to resign. 1 year din siya nag stay sa company na yon.

Si Ms. Jane (recruitment officer), nag apply siya sa company na nilipatan nung former HR Manager. Wala rin siyang plano na tumagal pa don although naka 1 year na siya.

Si kuya olan (Psychometrician) hindi ko alam kung anung plano niya sa buhay niya. Pero kanina, sabi niya “pag ako napuno na, lalayasan ko tong kumpanyang to”. Almost 2 years na siya don.
Si ate meca, (HR-Receptionist), isa sa iilang taong love ko sa lugar na yon. Lagi lang siyang Masaya, nakatawa.


Si Remedios (Payroll Officer), grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr… kung hindi magbabago ang ugali niya, which is imposibleng mangyari, hindi magtatagal siya na lang mag-isa sa HRD!

Si AKO, (HR assistant-recruitment) – tulad nila, soon, ASAP, masasabi ko na ang linyang “I’M DONE WITH THIS COMPANY!”


-pause-


Anak ng nagtatampong tinapay! Kahapon nagpunta sa HR si dok, at sinabi na screen ng mabuti ang mga applicants. Bakit? Dahil yung isa niyang driver ay hiwalay sa asawa tapos may kabit na buntis. Ayun, tinanggal niya “ata” sa trabaho. Taeness naman…anu naman ngayon diba? Kung maayos naman magtrabaho, wafakels na siya kung may buntis na kabit…bakit daw? May paliwanag siya tungkol don, pero ayoko na ipaliwanag. Basta may sinabi siyang act of devil. E kung alam lang niya e puro devil ang nasa kumpanya niya. Ako, may pakpak ako at halo, pero may sungay rin ako. Kung pano nangyari yon? Sikreto ko na yon.

-pause-

Nakakalungkot kasi si EA ginawang sales manager. Nang pinuntahan ko siya para mag pasign ng mga contract, tinanong niya ko kung mabilis pa rin ba ang mga pangyayari sa taas. Hindi niya ako makalimutan dahil nang minsang tinanong niya ko kung bakit ko pinili ang company na yon ang sagot ko sakanya ay “mabilis po kasi ang mga pangyayari”(at totoo yon).


-pause-


-smile-


-another one-


-click-


Ahahahahah


Wala nako masabi…pero kulang pa rin yan…ang tagal ko ring hindi pinagkakaabalahan ang magblog. Sa sitwasyon ko kasi ngayon mas gusto ko yung may nakakausap, kasi pag ganito set up sarili ko lang ang kausap ko. Para sakin, madaling intindihin ang ibang tao, kesa intindihin ang sarili mo. Pero, ikaw lang talaga ang makakaintindi sa nararamdaman mo. Posibleng tama ang ibang tao, pero mas higit kang nakakaalam sa kung ano talaga ang tama…(haaayyyy…whatever major looser!!!)

Sunday, October 19, 2008

Finally we’re ok…and I’m happy….

Hindi ito English…LOL



At lalong hindi ito tungkol sa lablayp…



Masaya ako dahil ok na kami ng mga relatives ko, lalo na nang pinsan ko…at suuuuppppeeeerrrr na miss ko siya…limang taon din halos ang nakalipas nang magkaroon ng conflict between our family at nag papasalamat ako sa Diyos na ngayon ay nasa ayos na ang mga bagay bagay.



Super happy!!!!

Saturday, October 4, 2008

I'm done with this company!!!

Well, well, well…

Hindi natuloy ang balak kong pag reresign.

Bakit?

Dahil
-
-
-
Babae ako!!!

Parang PANAHON…PABAGO BAGO…

Actually, hindi ko masabi ang totoong reason kung bakit biglang nagbago ang isip ko. Basta lng siya nagbago.
---end---

Saturday, September 27, 2008

title: handle with care (nabasa ko lang sa kahon)

Isang buwan na ang nakalipas. Isang buwang walang update dito.

Bakit?

Tamadssss kasi ako…

Hmmmm…ewan ko ba parang bigla akong nawalan nang gana. Wala din kasi akong maisip na ilagay.

Updates:

September 29 – kami nang tropa ko ay magcecelebrate nang ika 6th year (ATA hahaha hindi ko sure) of friendship. September 29, kasi ayun yung date kung kelan itinatag ang bandang Ad infinitum na ang ibig sabihin ay no limit. Actually, ako ang pumili nung name, pano ko siya napili? Nabasa ko lang siya. Ganun kasimple…(Pano na lang kaya kung iba ang nabasa ko? Buti na lang hindi pa uso ang salitang tae nung panahong yon). Pero 8 years na talaga kaming magkakasama…

Last week September 20 – kinasal ang utol ko… ayun ok naman…masaya…

Nung wed ata nang madaling araw yon – uhhhmmm…yung divider sa room namin sa boarding house bumagsak…alas tres nang madaling araw na non…nasipa ko ata…wahahaha…(likot ko matulog) ayun, buti na lang wala yung kasama ko sa room kung hindi baka siya yung nabagsakan nung divider…wahahahah…alas tres nang madaling araw natatawa ako sa sarili ko, kasi tinutulak ko pataas yung divider…tapos sabay tulog na parang walang nangyari. Parang naka drugs lang…

Sa October 4 – 2 months na ako sa work.
BURNOUT!!!

Nitong mga nakaraang araw, iniisip kong magresign. Iniisip lang naman. Araw araw na lang akong nagrereklamo sa sarili ko, kay WINX (na lagi kong kinukulit sa email) na ayoko na. Pero may mga “oras” na feeling ko naman tatagal ako. Kaya super saya ko nung nagkita kami ni winx sa makati. Buti na lang dun siya nakaassign. Nung time na yon talagang gusto ko nang kausap at kasama. Muntik na nga lang hindi matuloy yon kasi hinahatak ako nang kama at sinasapian nang katamaran. Pero dahil marami kaming mga reklamo sa buhay na dapat ilabas, natuloy kami. At sabi ko sa kanya mag Jollibee kami, dahil si Jabi talaga ang nakakapagpasaya sakin sa mga ganitong kalagayan (ang babaw ko). Pero totoo yon. One time nga…naglalakad ako, napatingin ako sa mcdo at sabi ko “gusto ko jabi…” LOL

Ano nga bang dapat ireklamo ko?

WALA!!!

Adik lang talaga ako….LOL

Natatawa na lang ako sa sarili ko kasi sa dinamirami nang mga sinasabi ko, reklamo at dahilan ko pag tinanong ako kung “kmusta naman work mo? Kamusta ka naman sa work mo? Kamusta trabaho? Kamusta ka naman dito?”

ang sagot ko
“OK LANG!!!”


eto pinaka bangag na update bout me…

- may crush nako sa opis…hahahah…hindi naman totally crush…natuwa lang ako sakanya… ganito kasi yon…

flash likod

pauwi nako…nakita ko si manong percie (na ang tawag sakin ay Ma’m PIT), pababa nang ground floor. Ako, si manong percie at SIYA. sabi ni manong percie sakanya, “uwi kna? Sabay na kayo…” Sabay na daw kami. From 5th floor, sa 3rd floor lang si manong percie. Tapos, ayun kinausap niya ko. Tinanong kung san ako uuwi. Blah blah blah…pfffttt…ek ek ek…dot dot dot…hindi ko siya laging nakikita…Tapos nung (hindi ko maalala kung kelan) paakyat ako nang 5th floor kasama nung mga applicants na nag exam, pag bukas ng elevator andun siya (tsaran!!!)…tapos tinanong niya ko “ applicants? “ sabi ko, “oo”, tapos sabi niya…”musta?”, sabi ko naman, “ok lang?” tapos ayun…5th floor na…

ayun…

crush ko na…wahahahahah…adik me…

natatawa nga ako…(well mukang kanina ko pa ginagamit ang term na “natatawa”) kasi nang dahil lang don sa pag kakasabi niya nang “musta?’ naging crush ko siya …may kakaiba kasi…ewan ko ba…hindi siya yung “kamusta kana? Kamusta ka? Musta kana? Mustasa? Labanos? Waz up?” musta lang talaga…as in yun lang…


walang kakwenta kwentang update…
wala lang magawa ngayong 2:30am.
Bakit kc hindi pa ko inaantok…


Sunday, August 24, 2008

nagtatanong na isip, nagkukunwaring may isip

Tila isang panaginip ang mga pangyayari
Pabilis nang pabilis ang takbo nang oras
Habang patuloy ang pagsulyap sa kahapong nakalipas
Paano maiibsan ang kalungkutang nararamdaman?

kung ang taong iyong kailangan ay hindi matagpuan?


“Syet!!!”

Saan ko ba napupulot ang ganitong kaisipan?

saan ba nanggagaling ang ganitong pakiramdam?
wala naman akong ibang ginawa kundi ang tumunganga
Subalit ang aking isip ay patuloy na nagwiwika
Nang mga salitang nagkukunwaring makata. (LOL)


“Anu ba yan???”


Pilitin ko mang maging seryoso sa puntong ito
Ngunit ang isip ko ay hindi pang ganitong aspeto
Madalas lang akong mukang walang pakialam sa mundo
Pero, pero, pero, tao po ako. (LOL ulit)


“Eeeeeeeeeeerrrrrrrrrr”


Mukang inaatake na naman ako
Nang hindi maipaliwanag na sakit
Sakit na sanhi nang walang humpay na pag-iisip
Ano nga bang iniisip nang isang nilalang na tulad ko?

Wala naman masyado…
Kunwari lang may isip ako…


Ahahahahahah


Amfufuness!!!

lakas trip lang!!!
walang magawa e...
wala pang makausap na matino
ang isang tulad kong "beyond normal" LOL LOL LOL

Saturday, August 23, 2008

wer r u? im fine thank u...LOL

Kamusta na ako??
Eto ayus naman…
Ok lang…
Buhay pa…
Humihinga…
Ano pa bang pwedeng isagot sa tanong na “kamusta kana?”
Bakit kalimitang sagot, ok lang?

Tulad na lang kanina…nakausap ko yung nagpophotocopy dun sa office. Tinanong ko siya;

Ako: ate glo, kamusta kna?ate glo: ok lang naman ako…ok lang kahit hindi talaga…
Ako: ganyan talaga ang buhay. Kahit hindi ka talaga ok, sasabihin mo ok ka…

( yung name nung taga photocopy parang si President Gloria lang diba? akalain mong taga photocopy lang siya…lol )

Kung tutuusin maraming nang nangyari sa tatlong linggo kong pagtatrabaho. Oo!!! Nagtatrabaho ako!!! Hindi ako makapetiks talaga…as in…nakakaawa ako…walang silbi ang internet nang kumpanya dahil hindi ko mapakinabangan. Tanging yung email-add ko lang sa kumpanya ang napapakinabangan ko. (Maraming salamat kay Winx sa mahabang pasencya sa mga sunod sunod na email ko…maraming salamat din sa mga makabuhay dugong msgs…lol)

Sa dami ng kelangan gawin,
sa bilis nang turn over sa kumpanyang yon,
sa araw araw na hindi nawawalan nang applicant,
sa bawat linggong hindi nawawalan nang nagreresign,
binibilangan ko na ang sarili ko kung hanggang kelan ako tatagal don.

Minimum of 3 months maximum of 5-6…wahahahah

Hindi pa rin nawawala sakin ang bigla na lang matulala ( naisip ko siguro dahil sa stress ). Hindi pa naman ako ganon nahihirapan sa mga ginagawa ko…keri pa!!! surbayb!!!

Halo halong hindi ko maintindihan kung anung dapat itawag:

* magulo ang recruitment process nila (or dahil bago lang ako at hindi ko pa talaga kabisado ang lahat ? )
* POOOOOLITIKA!!! sobra…
* May problema ang mga tao don inter and intrapersonal relationship.
* Ang mga tao ay nakakahon sa mga trabaho nila ( parang ang motto nila ay “ang akin ay akin ang sayo ay sayo lang, wapakels ako!!!)
* Lahat nang bagay kelangan nang taeness na RECEIVING COPY!!! ( ang sakin lang naman, kung may tiwala ka sa mga katrabaho mo, bakit kelangan non? Ang mga tao ba don ay may memory gap? )
* Mahigpit ang may ari nang kumpanya!!! Isang dahilan na rin siguro kung bakit mabilis ang turn over. Tanggal kung tanggal.
* Ang bawat department ay may mga sariling mundo!!! wala akong napapansing unity!!!
* LAGI NA LANG HR!!! HR!!! RECRUITMENT!!! RECRUITMENT!!! ( wala bang ibang pwedeng sisihin?? )
* magtatrabaho ako at wala akong pakialam sa inyo!!! Ahahahah…
* dahil unang trabaho ko ‘to, gusto ko maging maayos ang lahat.
* Ayokong umalis sa kumpanyang yon nang dahil sa mga taong kasama ko o dahil sa trabaho ko, aalis ako don dahil MAY MAKIKITA akong mas magandang opportunity para sa akin.
* Ayokong tumagal don!!!promise!!!LOL
* Natatawa na lang ako dahil sa individual differences meron ang mga tao don (yun yung nagpapasaya talaga sakin don )
* Matira matibay samin nung HR manager ( sabay lang kasi kami nahire don, sabay kami nag start, ewan ko lang kung sino ang mas tatagal samin )
* Masaya ako sa ginagawa ko (?) masarap makipagkaibigan sa mga applicants. Makipagkwentuhan sa applicant during initial interview nila. Actually hindi ko sineseryoso ang pag iinterview sakanila. Bakit ba kasi kelangan maging seryoso sa mga ganung bagay?? Pano mo malalaman ang characteristics nang isang tao kung kabado siyang haharap sayo/makakausap mo? Be comfortable. Establish rapport. Ahahaha…amfufuness…naalala ko yung mga lecture ko sa psych…akalain mong nakikinig pala ako.

Yung lang!!!


PS: sana magkaroon naman ako nang makakakwentuhan pag umuuwi ako nang boarding house. My gulay naman kasi! Yung kasama ko, pag alis ko nang umaga, wala pa siya, pag dating ko galing opis, tulog siya, matutulog nako, aalis na siya (in short, isa siyang call girl..hehe…call center agent) hindi ko naman magawang magliwaliw all alone, sa pagod ko naman dahil sa pabalik balik nang 3rd at 5th floor e mas gugustuhin ko pang matulog. Poor me!!! huhuhuhuh

Saturday, August 9, 2008

aku'y tutula


Hindi ko alam kung paano sisimulan
Kung paano bibigyan nang kahulugan ang bawat salita
Kung paano ipapaliwanag ang mga pagkukulang
Kung paano pag uugnayin ang mga pagkakaiba

Magkaibang lugar, magkaibang mundo
Paano ko makikita ang mag kapareho?isang palaisipan at parang isang bugtong
Na gumulo sa isip ko nitong nakaraang linggo

Waaaahhh…hindi ko kayang idaan sa tula…hahah…trying hard si ako!!!
Ang totoo, wala akong maisip na matino ngayon…ang iniisip ko ay yung mga gagawin ko sa Monday. Linggo na bukas tapos lunes na naman…opis opisan na naman ako.


Bakit ko nga ba sinimulan to?
Kasi ganito yon…

LV: faith BLOGGER: para lng akong nasa bahay.. faith BLOGGER: ang kaibahan lang... faith BLOGGER: walang butiki... faith BLOGGER: pero natutulala pa rin ako...
LV: gusto ko yang analogy na yan
LV: hmm
LV: gawan mo ng tula
ako: weird
LV: gawan NATIN?!

naalala ko lang kasi may nakita akong butiki…hehehe… Gusto ko lang din iparating na kahit yung mga simpleng conversation naaappreciate ko. kaya mahilig ako magkalkal nang mga messages sakin, binabasa ko ulit.

Poker nang ina part II (ang kwento)

Nag simula ang kwento nung unang araw ko sa trabaho.

OO!!!!
Nabibilang na ako sa mga taong employed!!!
Hindi na ako tambay after 4 months na pagiging tengga!!!

akala ko mag cecelebrate ako nang birthday ko na wala pa ring trabaho...


HR Assistant – Recruitment

Maaga akong dumating…syempre ganun talaga pag unang araw…magkukunwari muna..hahah…7:30 – 5:30 ako every Monday to Thursday, 7:30 – 4:30 naman tuwing Friday. Tapos walang pasok pag sabado. Para lang studyante ang schhed ko...Nakakapanibago kasi sa apat na buwang tengga ako e bigla naman akong nagkaroon nang makabuluhang mundo. Pero namimiss ko pa rin ang pagiging tambay. Yung tipong titingin lang ako sa kisame namin at pag mamasdan ang butiki. Yung matutulala na lang bigla. Yung maghapong nakaharap sa pyuter (chat, blog, etc. etc. etc).

yun nga, dumating ako don.


Nakiramdam sa mga tao.


Inobserbahan ang mga nangyayari, ang mga kilos nila…ewan ko ba pero ugali ko na yon, ang maging observant pag dating sa mga taong nakikilala ko o kahit makita ko lang sa kung saang lugar.

Isang nakakagulat na nakakaaliw na hindi ko maintindihan ang naging lunes ko. Bakit? Kasi dahil isang Christian ang nagmamay ari nang kumpanya sinisimulan nila ang kanilang linggo nang isang bible study, kantahan, interaction sa mga employees at sharing. Ngayong month na’to meron silang pacontest, ang “the singing V videoke challenge”. Masaya naman kahit papano, medyo na cuculture shock lang ako dahil ibang iba sa nakasanayan ko.

Masaya nung first day dahil nakasalubong ko si enzo (schoolmate konung high school). Waaaaaaaaahhhh…ang wafu niya..ahahah...

Nakakapagod din dahil isang linggo akong nag uwian from san pablo to makati. Although naeenjoy ko naman ang byahe, nakakapagod pa rin talaga. Kahapon nga hating gabi nako nakauwi dahil kelangan mag over time dahil sa payroll.

Survived ako sa 1st week ko.

Hindi ko na madetails ang mga nangyari kasi ang hirap mag recall. Iba pa rin kasi pag fresh pa yung nangyari, madaling isulat. Yung iba lang ang natatandaan ko, tulad na lang nung

nabatukan ko ata yung babae sa bus nung pababa nako, hindi ko na kasalanan yon,
yung bus driver kasi e, walang bukas kung makapreno.
Hindi pwedeng hindi ko maririnig ang kantang hotel California. (kahapon)
Hindi rin pwedeng wala akong makakasabay na manok, na bigla ko na lang maririnig
na titilaok (kahapon)
Hindi na ako makakapag blog, chat, fs, o kahit man lang google..ahaha…
Bago din yung HR Manager, at bonding kami dahil pareho kaming bago.
Ako ang nagaayos nang endorsement para sa bank account nang mga newly hired.
Kahapon nakatulog ako sa bus dahil sa sobrang pagod…nakakatuwa kasi hindi talaga
ako makatulog pag nasa byahe, kaya wagi ako!!!marunong nako matulog…ahahah…


Tungkol naman sa trabaho ko, ayun medyo ayos pa naman ako, pero feeling ko mga 3-5 months lang ang itatagal ko don. Feeling ko lang. sobrang bilis nang turn over don, dami nag reresign tapos daming nag aapply. Kamusta naman kasi, kahit provincial don sa amin ang hiring, e ilan lang ba kami sa recruitment team, TATLO lang kami. Kahit cook nang may ari nang kumpanya kami ang naghahanap.

Eto na lang muna…

-end-

Thursday, August 7, 2008

poker nang ina

nakakapagod!!!

-end-

to follow na lang ang kwento...

huhuhuh...
sakit paa
sakit katawan
pagodsssss

Friday, August 1, 2008

Comatose

Isang mabilis na linggo ang nangyari sakin. Hindi ko naramdaman ang bawat araw dahil ito ay RAMDAM na RAMDAM ko.

Flash likod…

Tuesday – nag apply ako online. Makalipas ilang oras may nagtext (nakikipag textmate..juk juk). Nakasched daw ako for interview on Thursday, June 31,2008, 1pm. Nagconfirm ako na pupunta.

Wednesday – huwala naman masyadong nangyari. Ordinaryong araw nang isang tambay. Kain tulog…parang patabaing baboy lang.

Thursday – nagpunta ako dun sa company para sa interview. Nag-punta nang 5th floor. Nag-fill up nang application form. Nag-intay. Pinababa nang 3rd floor. Ininterview. Pinag-intay. Pinag-exam na rin. Pinaakyat sa 5th floor. Nag intay na naman. Ininterview.

At ayun…

Start na ko sa Monday…

Lumabas sa building na wala sa sarili…uh may golay…handa na ba akong igive up ang pagiging tambay???Kasabay nang malakas na pag buhos nang ulan at pag baha sa makati. Binigyan na ko nang Diyos nang trabaho.

Ngayong araw na’to ay nagcecelebrate ako nang ika 4th month nang pagiging tambay ko. Bukas birth day nang friend ko (si jowa). Tapos sa Sunday bday ng pinsan ko. sa Tuesday naman bday nang nanay ko. Tapos next month mag bibinata nako…poker nang ina…bente one nako. (off topic ito).

Nasaksihan ko live ang baha. Isang oras din tumengga ang bus sa makati. Pabahagya nang umandar. Dahil shock ako, tapos ang kinain ko lang nung araw na yon ay saging para sa breakfast at spag at burger para sa lunch nang 5pm e inenjoy ko na lang ang baha. Inenjoy ko na lang ang mga nakikita ko. Yung mga naglalakad sa baha na nakayapak. Yung mga istudyante na nagtatanggal na nang sapatos at mejas. Yung mga taong parang aliw na aliw pa sa baha. Mga naglulutangang tsinelas at kung ano ano pa. Sa sobrang pagod ko din ay hindi ko na magawang gumalaw. Gustuhin ko mang matulog hindi ko nagawa. TULALA lang ako at hindi gumagalaw. Nakatingin lang sa labas at ninanamnam ang bawat paghinga. Dahil narinig ko din sa news yung tungkol sa baha, tinext ko yung mga kilala kong nasa manila. Kinamusta ang baha at sinabihan sila nang “ingat”.

PATAWAD dun sa tumawag na hindi ko sinagot. Hindi ako suplada o mataray, natuwa ako na natuwa ka nung nalaman mong nasa makati ako. PATAWAD talaga knock knock^_^

Kanina bumalik ulit ako dun sa company para sa turn over at job offer.
Poker nang ina!!!bukod sa tubig, nakakalunod din pala ang mga papel. Ang mga formssssssss at kung ano ano pa (no further explanations…basta ang masasabi ko lang, hindi ako marunong lumangoy!!)

Isang malaking GOOD LUCK para sakin sa Lunes. Bahala na si batman (kasi bc si superman). Hindi pa man ako nagsisimula e may issue na agad akong nalaman between dun sa papalitan ko at dun sa magiging katabi ko. nakanampupu!!! Pano na kaya si ako???

Wala nang atrasan to…go go go!!!

Go with the flow. Smooth man o hindi. Malalim man o mababaw (ang baha).

Come what may, I can read minds naman e. hahaha…

Monday, July 28, 2008

kelan ko magagamit ang salitang ito nang walang halong biro?

Busy


Busy


han


kelan ko magagamit ang salitang ito nang walang halong biro?

Naging sobrang busy ako ngayon araw na’to. Halos hindi ko namalayan ang oras. Sobrang dami kong ginawa simula nang imulat ko ang aking mga mata. Bumangon ako para harapin ang umaga. Tumae at kinamusta ang mga nagliliparang lamok sa banyo. *maghugas nang kamay pagkatapos mong tumae*

Humarap sa salamin para alamin kung nasa ayos pa ang mga parte nang mukha (baka may naiwan sa unan). Inayos ang buhok ngunit hindi nagsuklay ( oh ha…inayos nang walang suklayan…lupet…hahah). Lumabas sa bahay para masikatan naman nang araw na parang halaman lang. Pumasok sa loob nang bahay, hinanap ang walis at nagsipag sipagan.

Naupo sa aking “thinking chair” sa harap nang computer. Natulala. Nacoma. Tumigil sandali. Nagpatugtog. Naisipang mag-almusal kaya kumuha nang lucky me beef at isang itlog.
Nagluto.
Kumain.
Niligpit ang pinagkainan.
Hinugasan lahat nang nasa lababo.

Nakipag bonding muli sa special friend habang nakaupo sa thinking chair. Chineck lahat nang pwedeng icheck na accountsssssss.

Nag shut down.
Naupo.
Nanood nang hep hep horey (yun lang ang pinanood ko)
Nahiga, hanggang sa macoma ulit. Naglunch nang alas dos.
Nahiga at muntik nang macoma (makatulog).

Pinagmasdan ang mga butiki sa kisame habang sila ay nag hehep hep horey. Hahaha…
May mga butiking naghahabulan na parang sinasabi nung butiki na “habulin mo ko butiking walang noo”
(parang ang daming butiki samin noh?)

Pumatay…

Nang lamok…
Lampas ata nang lima ang napatay ko.

Dumilim nang wala masyadong nangyaring may kabuluhan. WALA talaga.
Pero thankful pa din ako para sa araw na’to. Syempre blessing na yung buhay ka at may chance para masilayan lahat, kahit butiki.



Dumadaan ang bawat emosyon
Kasabay nang paglipas nang oras

Nababawasan ang bawat sandali
Kasabay nang pagdami nang iniisip

Mistulang isang baldado
Inutil
Walang silbi
Na hindi alam kung anung mararating

Nawawalan nang pag-asa
Kasabay nang pagpatak nang luha.

Walang lugar na mapuntahan
Kasabay nang paglisan nang diwa

Pinipilit intindihin ang lahat
Kasabay nang pagkalito sa mga nagaganap

Sinisikap maging masaya
Kasabay nang pagkubli nang umiiyak na kalooban

sa muling pag sikat nang araw
sana ay lumipas ang nararamdaman

Friday, July 25, 2008

magulo lang talaga akong magkwento

Matapos ang isang nakakapagod na araw kahapon na muntik na si akong hindi makauwi dahil sa strike ay namiesta naman ako kanina.

Bago yon, ano nga ba ginawa ko kahapon (July 24, 2008)?

Nagpunta ako nang Pasay at Makati. Anung ginawa ko don? Pinagod ko lang naman ang sarili ko. Maiba lang…Nagpagala gala…namalimos…nanlalake (boss chiks)…

hmmm…ang totoo, interview ko kahapon kaya ako nandon…nagiging immune na nga ako sa mga ganitong bagay…At muntik na nga akong walang masakyan pauwi dahil ang mga bus na papuntang Lucena ay hindi dadaan nang San Pablo dahil sa strike. Ayun, pero nakauwi naman ako. Ligtas, walang labis walang kulang. *end*

Fiesta kina jowa ngayon. Hindi sana kami pupunta dahil lumakas ang ulan. Kumulog, kumidlat. Pero dahil tumila naman tumuloy na rin kami.

Ang bilin sakin nang aking ina ay wag daw akong papagabi don. Medyo may kalayuan yung lugar, o as in malayo talaga. Tapos mahirap yung signal. Ilang minuto rin ang byahe papunta don at piptin ang pamasahe.


(Habang nasa tricycle)

Pam: oh may patay, fiestang fiesta. (hindi ko sure kung yan nga yung exact word, pero parang ganan yung sinabi niya)

Dumating kami sa bahay nina jowa. Kumain. Kwentuhan.

(eto ang dahilan kung bakit ayaw nang aking ina na gabihin kami don)

Lasing: Lumabas ang matapang!!!


Ito ay dahil kapag madilim na o pagabi na ay naghahamon na ang mga lasing, nagkakaroon na nang “shooting”

Gumagawa nang eksena ang mga lasing. Tapos yun palang nakaburol nabaril kagabi. Disperas pa lang may eksena na agad. Kaya naman 6pm pa lang umalis na kami. Hindi lang naman pag fiesta may mga kakaibang eksena. Pero madalas lang talaga pag mga ganung okasyon dahil kaliwa’t kanan ang inuman. Barilan dito, barilan doon, saksakan dito, saksakan doon.

Sumakay na kami pauwi at etong si manong tricycle driver parang walang bukas kung magdrive. Daig pang may sakay na manganganak. Wala sa bokabularyo niya ang salitang "mabagal".

Ako: manong!! Hindi kami nagmamadali….hindi kami nagmamadaling mamatay!!!

Hindi ko sinabi yan, dahil nanatili akong kalmado at tahimik. Ahahaha

Off topic (kahit parang wala naman talagang topic) – ang ingay nang nanay ko…aliw na aliw sa panonood nang basketball…dalang dala…